ايران و امريكا بر لبه تيغ

وزير امور خارجه رأي مثبت اعضاي شوراي حكام به قطعنامه ارائه شده توسط دولت ايالات متحده را يك عقب گرد جدي در روند كار مي داند ، كه بايد تهران – واشنگتن را براي بازگشت به شوراي امنيت سازمان ملل متقاعد كند – هر سازنده گفتگو. بين دو دولت اما به نظر مي رسيد پس از تغييرات جديد كاخ سفيد ، بهار اميد به تغيير سياست ايالات متحده در قبال ايران كمرنگ شود ، همانطور كه برخي از ناظران پيش بيني كرده بودند.

اكنون ، مانند گذشته نزديك ، تهران و واشنگتن وارد صحنه “رقابت اراده” شده اند. در نهايت ، يك طرف مي تواند طرف ديگر را مجبور به پذيرفتن شرايط خود كند. مشكل تغيير شكل همان مشكل قبلي است. تنش هاي “نه جنگ و نه مذاكره” تا پايان دولت دونالد ترامپ مسدود شد. اكنون بحث در مورد “اول تو ، سپس تو” است. تهران مي گويد. ابتدا لغو كامل تحريم ها ، سپس مذاكرات. واشنگتن ادعا مي كند. بازگشت كامل تهران به همه تعهدات برجامي و سپس گفتگو.

توجيه مقاومت و بر اساس تجربه ، تهران بر بي اعتباري تعهدات شفاهي ساير اعضاي گروه 1 4 تأكيد دارد. بازگشت كامل تعهدات برجامي بدون مزاياي محسوس غلبه بر بن بست تحميل شده توسط “سياست فشار حداكثر” بر ايران نمي تواند منافع برجامي را براي كشور به همراه داشته باشد. واقعيت اين است كه حذف يك جانبه دولت ترامپ از برجام همه آنچه را كه ديپلماسي تعاملي دولت حسن روحاني مي تواند به مردم حتي مخالفان برجام ارائه دهد ، تضعيف مي كند.

كناره گيري از پروتكل الحاقي كه به طور قانوني توسط پارلمان ايران به دولت منتقل شد ، تنها يكي از آخرين پيامدهاي خروج واشنگتن از شوراي امنيت سازمان ملل و مسدود شدن آن است. از سال 2017 ، تهران متحمل خسارات اقتصادي زيادي شده است ، كه از طريق افكار عمومي خود ، اعتبار نه تنها دولت بلكه سيستم سياسي را مستقيماً هدف قرار داده است. به همين دليل است كه تهران بر سياست “رفع تحريم ها ابتدا ، سپس مذاكره” اصرار دارد. شرايط و ضوابط لغو تحريم ها براي تصميم گيرندگان ايراني نقشي اساسي دارد. تهران نتيجه “صبر استراتژيك” در مقابل “سياست فشار حداكثر” را مي خواهد.
با اين حال به نظر مي رسد چند روز پس از روي كار آمدن ، دولت بابيدن در همان مسيري حركت كرده است كه دولت ترامپ. اگرچه بايدن برجام را به عنوان يك تعهد انتخاباتي در دستور كار خود قرار داده است ، اما وي بر اساس رهنمودهاي تعيين شده توسط وزير خارجه سابق مايك پمپئو در مدت 12 سال تصدي خود ، اين بازگشت را دنبال مي كند. تفاوت “سياست هاي دولت سابق” فعلي ايالات متحده در ديپلماسي كمتر فعال دولت ترامپ است. با بازگشت به رويكرد مشاركتي جامعه بين المللي ، به ويژه متحدانش در اروپا ، بايدن در صدد ايجاد اجماع عليه ايران است. به نظر نمي رسد كه در اين كار نيز مانع قابل توجهي وجود داشته باشد. سكوت اعضاي 1 5 ، حتي حمايت تروئيكا اروپا از قطعنامه آمريكا كه به شوراي حكام FATF پيشنهاد شده است ، خصومت هاي پنجشنبه گذشته در مرز عراق و سوريه ، تهديدات بايدن عليه تهران ، نشانگر وضعيت جديد تا ژانويه است. تفاوت قابل توجهي وجود دارد. از همه مهمتر ، دولت بايدن آگاهانه در حال ايجاد شرايط عيني و ذهني لازم براي جداسازي ايران از جامعه بين المللي است. وي با اتخاذ سياست “جماعت چوب” تلاش مي كند اين باور را در جامعه بين المللي ايجاد كند كه خواهان حل مسالمت آميز مسئله هسته اي و ساير اختلافات با ايران است. از طرف ديگر ، با استفاده از نتايج فعاليت هاي نمايشي خود ، تهران را در معرض تهديد فشار قرار خواهد داد.

تصويب قطعنامه پيشنهادي ايالات متحده در نتيجه عمليات نظامي آمريكا عليه نيروهاي عراقي در خاك سوريه در روز پنجشنبه گذشته ، در جلسه شوراي حكام دو احتمال دارد. بايدن سياست تهديد را به همان ميزان محدود مي كند. دومين؛ اين شركت در تلاش است تا با تأمين امنيت پرونده ايران ، راه را براي اقدامات سختگيرانه ديگري هموار سازد.
آيا تهران قادر خواهد بود از امنيت پرونده هسته اي جلوگيري كند؟ و سياست اجماع بايدن. نتيجه جلسه شوراي حكام آينده را روشن مي كند. واقعيت اين است كه تنش ها ميان تهران و واشنگتن و روند بازگشت به برجام مانند پا زدن بر تيغ است. محمدجواد زار عريف گفت: تصميم شوراي حكام مي تواند هرج و مرج ايجاد كند.